Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014
Φυσικοθεραπεία στην επώδυνη κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου (The Sarah Key Method)
1. Η επούλωση των μεσοσπονδυλίων δίσκων (βασικές αρχές)
των Manos Stefanakis , Sarah Key , Michael A Adams
από το περιοδικό Physical Therapy Reviews (Volume 17 Issue 4 - August 2012, pp. 234-240)
Πληθυσμιακές μελέτες δείχνουν στενούς δεσμούς μεταξύ της εκφύλισης μεσοσπονδύλιου δίσκου και του πόνου στην πλάτη και είναι στενά συνδεδεμένη η ρήξη του του δακτυλίου του μεσοσπονδυλίου δίσκου με τον πόνο. Ωστόσο, δεν έχει γίνει επαρκής ερευνητική προσπάθεια για να συνδέθει ο πόνος στην πλάτη με τραυματισμό του δίσκου σε μεμονωμένους ασθενείς ή για τη θεραπεία της βλάβης του μεσοσσπονδυλίου δίσκου, με παρόμοιο τρόπο όπως σε ένα σύνδεσμο ή τένοντα μετά από κάποιο διάστρεμμα.Ο στόχος είναι να αναδιερμηνευτεί η επιστημονική βιβλιογραφία προκειμένου να παρέχει μια λογική για την φυσικοθεραπευτική παρέμβαση που αποσκοπεί στην προώθηση της "επούλωσης του δίσκου".
Τα ευρήματα της μελέτης είναι:
Η κατάσταση των μεσοσπονδυλίων δίσκων έχει επιδεινωθεί πολύ καιρό πριν την παρουσία των συμπτωμάτων, από τον πυρήνα προς τα έξω και η επειδείνωση αυτή εξαρτάται, σε σημαντικό βαθμό από γενετικούς παράγοντες, από την μεταφορά των μεταβολιτών και από την μηχανική φόρτιση που έχουν δεχθεί.
Αν επιπροσθέτως, χειρουργικά, αφαιρεθεί ο "επώδυνος" δίσκος, συνήθως εμφανίζεται μια ενεργή φλεγμονώδη διεργασία από εξω προς τα μέσα.
Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι ο συνδετικός ιστός που δημιουργείται στον εξωτερικό δακτύλιο, μπορεί εκ νέου να προκαλεί επώδυνες και φλεγμονώδεις καταστάσεις, όπως σε ένα τραυματισμό, λόγω της εκτόπισης του πηκτοειδή πυρήνα.
Μελέτες σε ζώα επιβεβαιώνουν ότι η αποτελεσματική θεραπεία δίσκου εμφανίζεται μόνο στην εξωτερική στεφάνη και ακραία πλάκα, όπου η πυκνότητα των κυττάρων είναι μεγαλύτερη.
Ο προσδιορισμός του δισκογενή πόνου δεν είναι εύκολος, αλλά οι τεχνικές είναι διαθέσιμες.
Η επούλωση της περιφέρειας του δίσκου έχει τη δυνατότητα να ανακουφίσει από τον πόνο με τη μείωση της φλεγμονής και την αποκατάσταση της λειτουργίας.
Συμπερασματικά η Φυσικοθεραπεία πρέπει να στοχεύει στην προώθηση της επούλωσης στην περιφέρεια του δίσκου, με την τόνωση των κυττάρων, ενισχύοντας την μεταφορά μεταβολιτών και απομακρύνοντας την πιθανότητα σχηματισμού συνδετικού ιστού, βοηθώντας έτσι στην πρόληψη ενός νέου τραυματισμού.
Μια τέτοια προσέγγιση, η οποία μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις Φυσικοθεραπευτικές συνεδρίες, μπορεί να επιφέρει σημαντική ανακούφιση από τον πόνο, σε μεγάλο αριθμό πασχόντων, μέσω της αυτο-θεραπείας.
πηγή: http://www.maneyonline.com/doi/abs/10.1179/1743288X12Y.0000000015
Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014
Αποτελέσματα των ασκήσεων κλειστής κινητικής αλυσίδας μετά από χειρουργική ανακατασκευή του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου
των Sung-Hyoun Cho, PT, PhD, Chang-Hwan Bae, PT, MS, and Hwang-Bo Gak, PT, PhD
Department of Physical Therapy, Graduate school of Physical Therapy, Daegu University, Republic of Korea
από το Journal of Physical Therapy Science, Οκτώβριος 2013, 25(10): 1239–1241.
Ο στόχος της παρούσας μελέτης ήταν να εξετάσει τα αποτέλεσματα της χρησιμοποίησης των ασκήσεων Κλειστής Κινητικής Αλυσίδας (ΚΚΑ), όταν εκτελούνται από ασθενείς που υποβλήθηκαν σε χειρουργική αποκατάσταση του προσθίου χιαστού συνδέσμου (ΠΧΣ). Αξιολογήθηκε η λειτουργικότητα της άρθρωσης, καθώς και η ιδιοδεκτικότητα.
Συνολικά 28 ασθενείς συμμετείχαν στη μελέτη. Τα κριτήρια αποκλεισμού ήταν η ύπαρξη κατάγματος ή νευρολογικής νόσου.
Τα άτομα χωρίστηκαν τυχαία σε 2 ομάδες, δηλαδή 14 άτομα στην κάθε μια.
Η πρώτη ομάδα (SEG) εκτέλεσε τις ασκήσεις σε σταθερό δάπεδο και η δεύτερη (UEG) εκτέλεσε τις ασκήσεις σε δάπεδο ισορροπίας.
Κάθε ομάδα συμμετείχε σε πρόγραμμα άσκησης 60 λεπτών, τρεις φορές την εβδομάδα, για συνολικά έξι εβδομάδες.
Το Biodex system III (Biodex Medical Systems, Shirly , ΝΥ, USA) χρησιμοποιήθηκε για τη μέτρηση των ιδιοδεκτικής αισθητηριακής λειτουργίας του γόνατος και την σύγκριση πριν και μετά το πρόγραμμα των 6 εβδομάδων.
Στα αποτελέσματα βλέπουμε ότι η ομάδα άσκησης SEG έδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές στην ιδιοδεκτική λειτουργία στις 15° κάμψης (p < 0,05). Η ομάδα άσκησης UEG εμφάνισε στατιστικά σημαντικές διαφορές στην ιδιοδεκτική λειτουργία στις 15° και 45° κάμψης (ρ < 0,05).
Πριν από την άσκηση, δεν υπήρχαν στατιστικώς σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων σε οποιαδήποτε από τις μεταβλητές (ρ> 0,05).
Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι οι ασκήσεις ΚΚΑ σε ασταθές δάπεδο βελτιώνουν την ιδιοδεκτικότητα περισσότερο από τις ασκήσεις ΚΚΑ σε σταθερό δάπεδο.
Προηγούμενη μελέτη που εξέτασε την λειτουργία του γόνατου μετά από χειρουργική ανακατασκευή του ΠΧΣ, ανέφερε ότι η άσκηση σε ελβετική μπάλα έδειξε σημαντική βελτίωση σε μία ομάδα 19 ατόμων.
Στην παρούσα μελέτη, υπήρχαν διαφορές στην λειτουργία της άρθρωσης του γόνατος μετά την άσκηση και στις δύο ομάδες, αλλά δεν υπάρχουν κρίσιμα σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων.Οι ασκήσεις σε κάμψη του γόνατος πάνω σε δάπεδο ισορροπίας μετά την ανακατασκευή του ΠΧΣ, μπορεί να ενισχύσει σημαντικά την ιδιοδεκτική λειτουργία της άρθρωσης του γονάτος. Αυτού του είδους η άσκηση συμβάλει αποτελεσματικά και στην ελαχιστοποίηση του στρες στον ΠΧΣ.
Συμπερασματικά, οι ασκήσεις ΚΚΑ σε ασταθή επιφάνεια νωρίς μετά την επέμβαση αποκατάστασης του ΠΧΣ είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος οποιουδήποτε προγράμματος αποκατάστασης.
πηγή: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3820198/#__ffn_sectitle
Department of Physical Therapy, Graduate school of Physical Therapy, Daegu University, Republic of Korea
από το Journal of Physical Therapy Science, Οκτώβριος 2013, 25(10): 1239–1241.
Ο στόχος της παρούσας μελέτης ήταν να εξετάσει τα αποτέλεσματα της χρησιμοποίησης των ασκήσεων Κλειστής Κινητικής Αλυσίδας (ΚΚΑ), όταν εκτελούνται από ασθενείς που υποβλήθηκαν σε χειρουργική αποκατάσταση του προσθίου χιαστού συνδέσμου (ΠΧΣ). Αξιολογήθηκε η λειτουργικότητα της άρθρωσης, καθώς και η ιδιοδεκτικότητα.
Συνολικά 28 ασθενείς συμμετείχαν στη μελέτη. Τα κριτήρια αποκλεισμού ήταν η ύπαρξη κατάγματος ή νευρολογικής νόσου.
Τα άτομα χωρίστηκαν τυχαία σε 2 ομάδες, δηλαδή 14 άτομα στην κάθε μια.
Η πρώτη ομάδα (SEG) εκτέλεσε τις ασκήσεις σε σταθερό δάπεδο και η δεύτερη (UEG) εκτέλεσε τις ασκήσεις σε δάπεδο ισορροπίας.
Κάθε ομάδα συμμετείχε σε πρόγραμμα άσκησης 60 λεπτών, τρεις φορές την εβδομάδα, για συνολικά έξι εβδομάδες.
Το Biodex system III (Biodex Medical Systems, Shirly , ΝΥ, USA) χρησιμοποιήθηκε για τη μέτρηση των ιδιοδεκτικής αισθητηριακής λειτουργίας του γόνατος και την σύγκριση πριν και μετά το πρόγραμμα των 6 εβδομάδων.
Στα αποτελέσματα βλέπουμε ότι η ομάδα άσκησης SEG έδειξε στατιστικά σημαντικές διαφορές στην ιδιοδεκτική λειτουργία στις 15° κάμψης (p < 0,05). Η ομάδα άσκησης UEG εμφάνισε στατιστικά σημαντικές διαφορές στην ιδιοδεκτική λειτουργία στις 15° και 45° κάμψης (ρ < 0,05).
Πριν από την άσκηση, δεν υπήρχαν στατιστικώς σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων σε οποιαδήποτε από τις μεταβλητές (ρ> 0,05).
Τα αποτελέσματά μας δείχνουν ότι οι ασκήσεις ΚΚΑ σε ασταθές δάπεδο βελτιώνουν την ιδιοδεκτικότητα περισσότερο από τις ασκήσεις ΚΚΑ σε σταθερό δάπεδο.
Προηγούμενη μελέτη που εξέτασε την λειτουργία του γόνατου μετά από χειρουργική ανακατασκευή του ΠΧΣ, ανέφερε ότι η άσκηση σε ελβετική μπάλα έδειξε σημαντική βελτίωση σε μία ομάδα 19 ατόμων.
Στην παρούσα μελέτη, υπήρχαν διαφορές στην λειτουργία της άρθρωσης του γόνατος μετά την άσκηση και στις δύο ομάδες, αλλά δεν υπάρχουν κρίσιμα σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων.Οι ασκήσεις σε κάμψη του γόνατος πάνω σε δάπεδο ισορροπίας μετά την ανακατασκευή του ΠΧΣ, μπορεί να ενισχύσει σημαντικά την ιδιοδεκτική λειτουργία της άρθρωσης του γονάτος. Αυτού του είδους η άσκηση συμβάλει αποτελεσματικά και στην ελαχιστοποίηση του στρες στον ΠΧΣ.
Συμπερασματικά, οι ασκήσεις ΚΚΑ σε ασταθή επιφάνεια νωρίς μετά την επέμβαση αποκατάστασης του ΠΧΣ είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος οποιουδήποτε προγράμματος αποκατάστασης.
πηγή: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3820198/#__ffn_sectitle
Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014
Σύγκριση ξηρού βελονισμού και φυσικοθεραπείας στη θεραπεία του συνδρόμου μυοπεριτονιακού πόνου
των Rayegani SM, Bayat M, Bahrami MH, Raeissadat SA, Kargozar E.
από το περιοδικό Clinical Rheumatology (Journal of the International League of Associations for Rheumatology)
Με σκοπό τη σύγκριση των αποτελεσμάτων του ξηρού βελονισμού και της φυσικοθεραπείας στην θεραπεία του συνδρόμου του μυοπεριτονιακού πόνου, έγινε αυτή η τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη σε 28 ασθενείς με σύνδρομο μυοπεριτονιακού πόνου (MPS) της άνω μοίρας του τραπεζοειδούς μυός στην Κλινική Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης, στο Νοσοκομείο Tajrish από τον Απρίλιο 2009, έως τον Απρίλιο 2010.
Σύμφωνα με την ηλικία, το φύλο, την διάρκεια των συμπτωμάτων, την σοβαρότητα του πόνου και την ποιότητα ζωής, τα άτομα χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες, στην ομάδα ξηρού βελονισμού και στην ομάδα ελέγχου (φυσικοθεραπείας).
Η διπλή αξιολόγηση έγινε μετά 1 εβδομάδα και 1 μήνα μετά την εκκίνηση των θεραπευτικών πρωτοκόλλων. Τα αποτελέσματα, δηλαδή οι αλλαγές στην ένταση και τη σοβαρότητα του πόνου, ο πόνος πίεσης του σημείου ενεργοποίησης (trigger point), καθώς η ποιότητα ζωής αξιολογήθηκαν και συγκρίθηκαν.
Μετά από 1 μήνα, τόσο οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας, όσο και οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα ξηρού βελονισμού είχαν βελτιώσει τα συμπτώματα κατά την ανάπαυση τη νύχτα, καθώς και τα επίπεδα πόνου στη διάρκεια των δραστηριότητων τους(p< 0,05). Επίσης βελτιώθηκε το κατώφλι του πόνου πίεσης του σημείου ενεργοποίησης (trigger point) και βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής τους κατά μερικές δεκάδες μονάδες ( SF- 36 ) (p< 0,05).
Συνολικά τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια και στις δύο ομάδες .Φαίνεται ότι και οι δύο τρόποι (φυσιkοθεραπεία και ξηρός βελονισμός) έχουν την ίδια επίδραση στο σύνδρομο μυοπεριτονιακού πόνου του άνω τραπεζοειδούς μυός.
πηγή: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24352752
από το περιοδικό Clinical Rheumatology (Journal of the International League of Associations for Rheumatology)
19 Δεκεμβρίου 2013
Με σκοπό τη σύγκριση των αποτελεσμάτων του ξηρού βελονισμού και της φυσικοθεραπείας στην θεραπεία του συνδρόμου του μυοπεριτονιακού πόνου, έγινε αυτή η τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη σε 28 ασθενείς με σύνδρομο μυοπεριτονιακού πόνου (MPS) της άνω μοίρας του τραπεζοειδούς μυός στην Κλινική Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης, στο Νοσοκομείο Tajrish από τον Απρίλιο 2009, έως τον Απρίλιο 2010.
Σύμφωνα με την ηλικία, το φύλο, την διάρκεια των συμπτωμάτων, την σοβαρότητα του πόνου και την ποιότητα ζωής, τα άτομα χωρίστηκαν τυχαία σε δύο ομάδες, στην ομάδα ξηρού βελονισμού και στην ομάδα ελέγχου (φυσικοθεραπείας).
Η διπλή αξιολόγηση έγινε μετά 1 εβδομάδα και 1 μήνα μετά την εκκίνηση των θεραπευτικών πρωτοκόλλων. Τα αποτελέσματα, δηλαδή οι αλλαγές στην ένταση και τη σοβαρότητα του πόνου, ο πόνος πίεσης του σημείου ενεργοποίησης (trigger point), καθώς η ποιότητα ζωής αξιολογήθηκαν και συγκρίθηκαν.
Μετά από 1 μήνα, τόσο οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα φυσικοθεραπείας, όσο και οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα ξηρού βελονισμού είχαν βελτιώσει τα συμπτώματα κατά την ανάπαυση τη νύχτα, καθώς και τα επίπεδα πόνου στη διάρκεια των δραστηριότητων τους(p< 0,05). Επίσης βελτιώθηκε το κατώφλι του πόνου πίεσης του σημείου ενεργοποίησης (trigger point) και βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής τους κατά μερικές δεκάδες μονάδες ( SF- 36 ) (p< 0,05).
Συνολικά τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια και στις δύο ομάδες .Φαίνεται ότι και οι δύο τρόποι (φυσιkοθεραπεία και ξηρός βελονισμός) έχουν την ίδια επίδραση στο σύνδρομο μυοπεριτονιακού πόνου του άνω τραπεζοειδούς μυός.
πηγή: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24352752
Αξιολόγηση προγράμματος άσκησης με ασκήσεις ανάρτησης και push-ups σε ασθενείς με οσφυαλγία
των Kim GY, Kin SH.
από το περιοδικό Journal of Physical Therapy Science. 2013 December; 25(12):1575–1578.
Στόχος αυτής της μελέτης ήταν να εξετάσει την επίδραση των ασκήσεων σταθερότητας της Ο.Μ.Σ.Σ. με την χρήση ασκήσεων ανάρτησης και push-ups.
Αξιολογήθηκαν 30 ενήλικες ασθενείς με χρόνιο πόνο στην οσφύ. Χωρίστηκαν σε 3 ομάδες των 10 ατόμων, που τους ανατέθηκε κατά σειρά το αντίστοιχο πρόγραμμα: γενική φυσικοθεραπευτική αγωγή (PT), πρόγραμμα σταθεροποίησης της οσφυϊκής χώρας με την χρήση ασκήσεων ανάρτησης (Sling Ex) και πρόγραμμα σταθεροποίησης της οσφυϊκής χώρας με την χρήση ασκήσεων ανάρτησης και εκτέλεση push-ups (Sling Ex + PU).
Κάθε ομάδα ακολουθούσε το πρόγραμμά της για 30 λεπτά 3 φορές την εβδομάδα, σε σύνολο 6 εβδομάδων.
Αξιολογήθηκαν ο Δείκτης Αναπηρίας Oswestry (ODI), η μυϊκή λειτουργία σε ηλεκτρομυογράφημα (sEMG), η δραστηριότητα των μυών της οσφυϊκής χώρας και το εμβαδόν της διατομής του πολυσχιδή μυ σε αξονική τομογραφία (CΤ), πριν και σε χρονικά διαστήματα 2, 4 και 6 εβδομάδων θεραπείας.
Σημαντική μείωση της ODI παρατηρήθηκε σε όλες τις ομάδες θεραπείας και η αλλαγή αυτή ήταν μεγαλύτερη στις ομάδες Sling Ex και Sling Ex+PU σε σχέση με την ομάδα PT.
Δεν υπήρξαν σημαντικές αλλαγές στην ηλεκτρομυογραφική δραστηριότητα στην ομάδα PT, ενώ σημαντικές αυξήσεις στην ηλεκτρομυογραφική δραστηριότητα όλων των οσφυϊκών μυών βρέθηκαν στις άλλες 2 ομάδες. Η αύξηση στην ηλεκτρομυογραφική δραστηριότητα του ορθού κοιλιακού, καθώς και των λοξών κοιλιακών ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα Sling Ex+PU, απ' οτι στις άλλες 2 ομάδες.
Τα ευρήματα της παρούσας μελέτης δείχνουν ότι η άσκηση με ανάρτηση και ταυτόχρονα η εκτέλεση push-ups (ομάδα Sling Ex+PU) σε σχέση με την συνηθισμένη άσκηση σταθεροποίησης της οσφυϊκής χώρας, είναι αποτελεσματικότερη στην ενεργοποίηση και τη βελτίωση της λειτουργίας των οσφυϊκών μυών.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα αυτος ο τρόπος άσκησης είναι ο βέλτιστος για την σταθεροποίηση της οσφυϊκής περιοχής.
πηγή: http://www.neuracpt.com/Published_Articles_40.html
Αξιολόγηση του είδους της άσκησης στην οστεοαρθρίτιδα του γόνατος
των Juhl C, Christensen R, Roos EM, Zhang W, Lund H.
από το περιοδικό Arthritis & Rheumatology του American College of Rheumatology
Αυτή η μελέτη είχε ως στόχο να προσδιορίσει τα χαρακτηριστικά του βέλτιστου προγράμματος άσκησης (την ένταση της άσκησης, την διάρκεια του προγράμματος, την διάρκεια των ατομικών εποπτευόμενων συνεδριών και τον αριθμό τους στην εβδομάδα) για τη μείωση του πόνου και την βελτίωση της κινητικότητας σε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα του γόνατος.
Διεξήχθη μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση δημοσιευμένων δοκιμών.
Συμπεριλήφθησαν και αξιολογήθηκαν 48 σχετικές μελέτες.
Τα αποτελέσματα στη μείωση του πόνου με τη χρήση της αερόβιας άσκησης, την ένταση της αντίστασης και την γενικότερη απόδοση της άσκησης ήταν κοινά (SMD: 0,67 , 0,62 και 0,48 και P=0,733).
Τα προγράμματα άσκησης μέ ένα μόνο είδος άσκησης ήταν πιο αποτελεσματικά, από αυτά που αποτελούντο από διαφορετικούς τύπους άσκησης (SMD: 0,61 έναντι 0,16 και P<0,001).
Η επίδραση της αερόβιας άσκησης στην ανακούφιση από τον πόνο, ήταν σημαντικότερη όσο μεγαλύτερος ήταν ο αριθμός των εποπτευόμενων συνεδριών. Μεγαλύτερη μείωση του πόνου παρατηρήθηκε σε προγράμματα άσκησης τετρακεφάλου -ειδικότερα σε προγράμματα συνολικής άσκησης των κάτω άκρων (SMD: 0,85 έναντι 0,39 και P= 0,005), καθώς και όταν η εποπτευόμενη άσκηση πραγματοποιήθηκε τουλάχιστον για τρεις φορές την εβδομάδα (SMD: 0,68 έναντι 0,41 και P= 0,017).
Καμία επίπτωση της έντασης, της διάρκειας των ατομικών συνεδριών ή των επιμέρους χαρακτηριστικών των ασθενών δεν επηρέασαν την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων.
Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το βέλτιστο πρόγραμμα άσκησης για την αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας του γόνατος πρέπει να έχει συγκεκριμένους στόχους και να επικεντρώνεται στη βελτίωση της αερόβιας ικανότητας και στην αύξηση της μυϊκής δύναμης του τετρακεφάλου και γενικότερα του κάτω άκρου.
Για καλύτερα αποτελέσματα, το πρόγραμμα θα πρέπει να εποπτεύεται και να εκτελείται τρεις φορές την εβδομάδα.
Προγράμματα με αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν παρόμοιο αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ασθενούς, συμπεριλαμβανομένης και της ακτινολογικής εικόνας και της χρονικής περιόδου της έναρξης του πόνου.
πηγή: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24352895
από το περιοδικό Arthritis & Rheumatology του American College of Rheumatology
(Δεκέμβριος 2014)
Αυτή η μελέτη είχε ως στόχο να προσδιορίσει τα χαρακτηριστικά του βέλτιστου προγράμματος άσκησης (την ένταση της άσκησης, την διάρκεια του προγράμματος, την διάρκεια των ατομικών εποπτευόμενων συνεδριών και τον αριθμό τους στην εβδομάδα) για τη μείωση του πόνου και την βελτίωση της κινητικότητας σε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα του γόνατος.
Διεξήχθη μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση δημοσιευμένων δοκιμών.
Συμπεριλήφθησαν και αξιολογήθηκαν 48 σχετικές μελέτες.
Τα αποτελέσματα στη μείωση του πόνου με τη χρήση της αερόβιας άσκησης, την ένταση της αντίστασης και την γενικότερη απόδοση της άσκησης ήταν κοινά (SMD: 0,67 , 0,62 και 0,48 και P=0,733).
Τα προγράμματα άσκησης μέ ένα μόνο είδος άσκησης ήταν πιο αποτελεσματικά, από αυτά που αποτελούντο από διαφορετικούς τύπους άσκησης (SMD: 0,61 έναντι 0,16 και P<0,001).
Η επίδραση της αερόβιας άσκησης στην ανακούφιση από τον πόνο, ήταν σημαντικότερη όσο μεγαλύτερος ήταν ο αριθμός των εποπτευόμενων συνεδριών. Μεγαλύτερη μείωση του πόνου παρατηρήθηκε σε προγράμματα άσκησης τετρακεφάλου -ειδικότερα σε προγράμματα συνολικής άσκησης των κάτω άκρων (SMD: 0,85 έναντι 0,39 και P= 0,005), καθώς και όταν η εποπτευόμενη άσκηση πραγματοποιήθηκε τουλάχιστον για τρεις φορές την εβδομάδα (SMD: 0,68 έναντι 0,41 και P= 0,017).
Καμία επίπτωση της έντασης, της διάρκειας των ατομικών συνεδριών ή των επιμέρους χαρακτηριστικών των ασθενών δεν επηρέασαν την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων.
Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το βέλτιστο πρόγραμμα άσκησης για την αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας του γόνατος πρέπει να έχει συγκεκριμένους στόχους και να επικεντρώνεται στη βελτίωση της αερόβιας ικανότητας και στην αύξηση της μυϊκής δύναμης του τετρακεφάλου και γενικότερα του κάτω άκρου.
Για καλύτερα αποτελέσματα, το πρόγραμμα θα πρέπει να εποπτεύεται και να εκτελείται τρεις φορές την εβδομάδα.
Προγράμματα με αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν παρόμοιο αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ασθενούς, συμπεριλαμβανομένης και της ακτινολογικής εικόνας και της χρονικής περιόδου της έναρξης του πόνου.
πηγή: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24352895
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)